Gisteren, donderdag, was als een geschenk. De eerste dag van de voettocht; de zon brandde op m,n gezicht. Onderweg kreeg ik aanmoedigingen van toevallige passanten, van een automobilist die stopte, en een andere auto die toeterde. Allen hadden een klein berichtje in de krant gelezen, en een stukje op de radio gehoord.
na twee en een half uur arriveerde ik voorbij Goes, in Kloetinge, in een grote zorginstelling, Emergis. Er was me verteld dat je daar zo maar als buitenstaander, een broodje kon eten. Ik was benieuwd omdat ik over Emergis zo vaak tegenstrijdige berichten hoor. Goede beoordelingen van de instelling door een vage vak-organisatie tegenover sluipende sociale onrust onder de 1500 werknemers. Reusachtige salarissen en bonussen voor de directie, en drugshandel op het terrein van Emergis en patiënten die verloren lopen. Je weet niet, als buitenstaander, wat je moet geloven. In mijn verslag, wat later volgt meer.
Vervolgens naar Kapelle, waar deze zomer de Isaac Beekman Academie opende, een kleine middelbare school voor Havo en VWO onderwijs. Het is gevestigd in het kantoor van de vroegere veiling tegenover het station van Kapelle. Dit is een fantastisch initiatief: kleine klassen, maximaal 16 leerlingen; intensief, persoonlijk en doelgericht onderwijs. Geen eindeloze procedures en protocollen, geen bureaucratische rompslomp. De Isaac Beekman Academie kan op basis van reguliere bekostiging beter, persoonlijker en gerichter en doelmatiger onderwijs leveren dan in de traditionele instellingen. Kleinschaligheid, menselijkheid en inventiviteit als antwoord op grootschaligheid en anonimiteit in en van het onderwijs. Ook hier kom ik later op terug.
Onderweg een plasstop bij Monique en Jasper in Kapelle. Jasper zit op het VMBO-kader en leert auto en elektrotechniek. Monique, zijn moeder vertelt dat het goed gaat met Jasper. “Je mag al blij zijn dat je kinderen in deze tijd niet verslaafd zijn. Je moet eens weten wie er allemaal bij Energis tercht komt, al van die knullen. Iedereen raakt gestressed, iedereeen is druk. En steeds meer mensen raken van het padje af. Schrijf maar op wat er onder de mensen leeft. Misschien dat het helpt.”
Net voor zonsondergang bereik ik mijn eindpunt, bij m,n vriend Gerard en zijn vrouw. Benen doen pijn, en als mijn voeten konden juichen, zou iedereen horen hoe blij ze waren toen ik mijn schoenen los knoopten. Morgen verder; storm op komst.